شیخ میرزا حسین نوری احیاگر زیارت کربلا با پای پیاده

زیارت کربلا با پای پیاده در زمان شیخ انصاری رسم بوده ولی در زمان شیخ میرزا حسین نوری به فراموشی سپرده شده بود که توسط ایشان احیا شد.

شیخ میرزا «حسین نوری» در 18 ماه شوال سال 1254 هجری قمری یعنی حدود 180 سال پیش در روستای "یالو" از توابع شهر نور در استان مازندران متولد شد. او در سن هفت سالگی پدر خود را از دست داد و یتیم شد. پدرش از علمای محلی آن منطقه بود.

او در سنین جوانی برای تحصیل علوم دینی به تهران کوچ کرد و مدتی نزد حضرت آیت الله العظمی شیخ «عبدالرحیم بروجردی» تلمذ کرد و سپس در سال 1273 هجری در حالی که 19 سال سن داشت به نجف سفر کرد. هنگامی که فضای علمی آنجا را دید تصمیم گرفت همانجا بماند.
چهار سال در نجف ماند و سپس به ایران بازگشت. کمتر از یک سال در ایران بود اما باز هم با شوق زیاد به عراق بازگشت. مدتی در شهر کربلا نزد حضرت آیت الله العظمی «عبدالحسین طهرانی» معروف به "شیخ عراقی ها" تلمذ کرد و سپس به مدت دو سال به کاظمین رفت. بعد از آن در سن 26 سالگی به حج رفت و بقیع را نیز زیارت کرد.
حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری اولین بار در عید قربان به پیاده روی از نجف تا کربلا اقدام ورزید. سه روز در راه بود. حدود 30 تن از دوستان و اطرافیانش نیز با وی بودند. از آن پس تصمیم گرفت هر سال این کار را تکرار کند. هر سال نیز بر تعداد افرادی که با او همراه می شدند افزوده می شد.
اساتید حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» عبارت بودند از: المولى محمد علی المحلاتی، الشیخ عبد الرحیم البروجردی، الشیخ عبد الحسین الطهرانی، الشیخ مرتضى الأنصاری، المیرزا الشیرازی، فتح علی السلطان‏آبادی و غیره.
از شاگردان این عالم جلیل القدر می توان الشیخ عباس القمی صاحب کتاب «مفاتیح الجنان»، الشیخ آقا بزرگ الطهرانی صاحب کتاب «الذریعة»، العلامة الشیخ علی بن إبراهیم القمی، شیخ محمد تقی القمی الباوزئیری، الشیخ إسماعیل بن الشیخ محمد باقر الأصفهانی را نام برد.
حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» تالیفات بسیار زیادی داشت از جمله، کتاب «مستدرک الوسائل» که امروزه از کتب معروف حوزه به شمار می رود. آخرین باری که با پای پیاده به زیارت حرم أبا عبدالله الحسین علیه السلام رفت در سال 1319 هجری بود. آن سال را "سال حج الأکبر" نامید. در آن سال عید نوروز با عید قربان هر دو در یک روز جمعه بود.
در آخرین سفرش به کربلا، به دلیل گرمای شدید هوا، غذاها فاسد شده بودند. شیخ میرزا «حسین نوری» و دیگر همراهانش همگی به دلیل خوردن غذای فاسد مسموم شدند. پس از بازگشت از زیارت به نجف، بر اثر بیماری شدید، در شب چهارشنبه 27 جمادی الثانی 1320 هجری دار فانی را وداع گفت و در حرم أمیرالمؤمنین علی علیه السلام دفن گردید.
هفت سال بعد نیز همسر مکرمه وی درگذشت. هنگامی که خواستند او را در کنار حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» دفن کنند، نبش قبر کردند و دیدند که جسد شیخ سالم و تازه است، گویا تنها چند ساعت از مرگ وی می گذرد.